ธรรมะ

古人有謂：‘井涸而後知水之可貴，病而後知健康之可貴，兵燹而後知清平之可貴，
คำของคนโบราณกล่าวว่า "เมื่อบ่อน้ำแห้ง จึงจะรู้สำนึกถึงคุณค่าของน้ำ ,เมื่อหายจากการเจ็บป่วยจึงจะสำนึกถึงสุขภาพว่ามีค่าแค่ไหน,และหลังจากภัยสงครามได้จบสิ้น จึงจะรู้สำนึกถึงคุณค่าของความสงบและสันติภาพ"

失業而後知行業之可貴。凡一切幸福之事，均過去方知。幸福之事過後方知，除了徒增悔恨與追憶外，於事何補？
คนเราเมื่อตกงานแล้วจึงรู้สำนึกของคุณค่าของการทำงาน, เรื่องของการเสวยสุขทั้งหมดทั้งมวล ต่อเมื่อมันผ่านไปแล้วจึงจะเพิ่งรู้สึกสำนึก , นอกจากนี้ก็ไม่จำต้องไปเสียใจเคียดแค้นหรือรำพึงถึงความหลัง เพราะมันจะช่่วยอะไรได้ ？

我們何不珍惜現在，果能一念知足，約束個人無止境的欲望，當下娑婆即是樂土
พวกเราทำไมจึงไม่สำนึกถึงคุณค่าของปัจจุบันขณะ ผลที่ได้ก็คือความรู้จักพอเพียง ควบคุมและจำกัดความต้องการปรารถนาที่ไม่รู้จักพอของตน ย่อมทำให้โลกอันทุกข์เข็ญใบนี้ี้กลับกลายเป็นแดนสุขาวดี

佛門中的人惜福，因為大家都知道，每個人的福報都有一個量，
ผู้ศึกษาธรรมมักจะสำนึกในคุณค่าของบุญกุศล เพราะทุกคนรู้ว่า แต่ละคนมีกำลังบุญกุศลที่สั่งสมมาล้วนมีอยู่จำนวนจำกัดจำนวนหนึ่ง

如果你過早把你的福報耗盡了，
ถ้าหากเรารีบใช้บุญกุศลให้สิ้นเปลืองและหมดสิ้นลง ตั้งแต่อายุยังน้อย (โดยการเสวยสุขและไม่สะสมเพิ่ม)

那就意味著你的生命也就此結束了。
ซึ่งก็หมายความว่า ชีวิตของเราก็ย่อมหมดสิ้นลงด้วยเช่นกัน

不珍惜自己的福報，生命就會過早結束;修行深度不夠，下輩子上升還是下降就不知道了。
หากไม่สำนึกถึงคุณค่าของบุญกุศล(ที่ทำให้เราได้เสวยสุข) อายุขัยย่อมหมดสิ้นลงในเวลาอันสั้น และหากเราไม่บำเพ็ญเพียรปฏิบัติธรรมให้ลึกซึ้งและหนักแน่นมากพอ ชาติภพหน้าจะได้ขึ้นไปเบื้องบนหรือตกลงสู่เบื้องล่าง เราก็ไม่รู้แล้ว