ธรรมะ

กาลเวลา                    ที่ผ่านผัน               วันคืนล่วง

จิตติดห่วง                  เศร้ากังวล              สุดหม่นหมอง

อันความทุกข์              คลุกความโศก       โลภเงินทอง

มิวายต้อง                  ดิ้นรนไป                 ไร้ทางเดิน

อันความทุกข์         ก่อเกิดมา               หลายภพชาติ

ตัดไม่ขาด               ก็เพราะเรา             มองไม่เห็น

ตัดไม่สิ้น                 ก็เพราะเรา             มองไม่เป็น

ทุกอย่างสิ้น            ดับลงไป                 เพราะไร้”เรา”

อันตัวเรา                ที่แท้จริง                  ไม่จริงแท้

มันไม่แน่                 มันไม่นอน              มันไม่เห็น

มันไม่มี                    มันไม่จริง              มันไม่เป็น

ทุกอย่างเน้น          อยู่ที่จิต                   คิดไปเองฯ

อันชีวิต                   เปรียบดุจดัง          สายฟ้าแลบ

ดุจพยับแดด                หยดน้ำค้าง            ที่จางหาย

ดุจหมอกควัน               ดุจเมฆฝน               ใกล้ละลาย

ดุจฝันร้าย                    ไม่ยอมตื่น              ฟื้นไม่มีฯ

หากใครคิด             ว่าตัวฉัน                 นั้นมันแน่

ขอให้แค่                  ดูตอนตาย              ว่าแน่ไหม

ขอให้มอง               ย้อนไปนึก              ว่ามีใคร

แน่แค่ไหน               ก็ไม่วาย                  ตายทุกคนฯ

อันตัวฉัน                ทุกวันนี้                   แสนมีสุข

เพราะความทุกข์   กลัดกลุ้มใจ            ไม่ถามหา

เพราะตัวฉัน           มันไม่มี                    แต่เกิดมา

สมมุติว่า                 เป็นตัวฉัน               แค่นั้นเอง